Amélies doopjurkje


Zondag was het eindelijk zover: het doopsel van Amélie. Daar keken we al een tijdje naar uit, ik dan vooral omdat ik zelf haar jurkje wou maken. Zoals ik in mijn vorige blogpost al zei, had ik dus na de suikerboonzakjes nog redelijk veel stof over. Dus ik dacht dat het wel leuk zou zijn om daar een doopjurkje van te maken. Uiteindelijk is een doopsel (in mijn ogen toch) een soort verwelkoming in deze wereld, het verlengde van de geboorte.


Het patroon van de jurk was al snel gekozen: de Grace van Emma en Mona, een heel schattig babyjurkje. De roze stof leek me wat te flets voor ons bleke meisje, dus de hoofdkleur werd groen. Maar een roze accentje erbij maakt het wel nóg mooier. Na wat gegoogel ontdekte ik de improvisational pleating-techniek van StraightGrain. Die is eigenlijk niet zo moeilijk, maar geeft wel een prachtig effect. En de techniek is ook ideaal om twee stofjes te combineren. Tot slot wou ik ook graag een iets warmer kledingstuk maken. Het is tenslotte al herfst, hè. Met de tutorial van Handmade Mieke erbij heb ik het hele jurkje van een (roze) voering voorzien.


Ook de grote broer kreeg een mooie outfit met een strikje in dezelfde groene stof als het jurkje van Amélie. Zo was hij ook in feeststemming. Hij heeft z'n strik de hele dag trots gedragen en in de doopviering zelf heel flink de diaken geholpen. Hij mocht kaarsjes helpen aansteken, een verhaaltje kiezen en alles van dichtbij meemaken. En ondertussen smolten mama en papa van vertedering. :-)


Na de mis hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om in de mooie omgeving rond de kerk wat familiefoto's te maken. Dat is altijd leuk voor later.


Met dank aan mijn schoonmama en tante voor de mooie foto's!
En nu op naar het volgende naaiproject: een Theo-hemdje van Zonen 09 voor Lucas. Ik zal alvast verklappen dat het 'oli-fant-astisch' wordt... ;-)

Suikerbonen die geen suikerbonen zijn


Tijdens onze eerste zwangerschap gingen we op zoek naar leuke suikerbonen, maar we vonden niks naar onze zin. Niet dat er geen mooie dingen bestaan, maar we waren nergens laaiend enthousiast over. Toen ik op een avond in het boek Van Naald tot Draad van Elke Vanelderen een mobile met olifantjes zag, ging er bij mij een lichtje branden. Waarom geen sleutelhangers?
We hadden al een geboortekaartje gekozen en zijn daarmee op zoek gegaan naar geschikte stofjes. Een paar testexemplaren en winkelsessies later waren we er klaar voor. En toen begon het bandwerk: tekenen met stofkrijt, uitknippen, stikken, omkeren, vullen en met de hand dichtnaaien. Héél wat uurtjes later en met de hulp van Daan was alles dan eindelijk af: 30 bruine sterretjes en 20 blauwe maantjes. Die hingen we aan doosjes waar... inderdaad, geen klassieke suikerbonen in zaten, maar blauwe en witte smarties.


Tijdens onze tweede zwangerschap wist ik al snel dat ik weer voor een eigen creatie wou gaan, maar wat? Op basis van het geboortekaartje en deze tutorial koos ik ervoor om kleine portemonneetjes te maken. Ze zijn iets kleiner dan de tutorial voorschrijft, dat leek me beter voor suikerbonen. Ik stootte tijdens mijn zoektocht toevallig op het stofje Grass in Sunlight van Art Gallery dat gigantisch hard lijkt op de voorkant van het geboortekaartje en ik vond Bye Bye Birdie Blush van Atelier Brunette er prachtig bij passen. En toen kon het bandwerk weer beginnen. Uiteindelijk rolden er 50 zakjes van onder de machine, de helft groene en de andere helft roze. Die vulde ik ook deze keer niet met traditionele suikerbonen, maar met snoepjes.


Voor beide kindjes heb ik ook een slinger van hun stofjes gemaakt. Die hingen eerst in onze ziekenhuiskamer en daarna thuis bij de suikerbonen. Na de kraamperiode hebben we de slingers in de gang tussen hun slaapkamers gehangen. Zo hebben we nog elke dag een leuke herinnering aan de suikerbonen.

Amélie wordt binnenkort gedoopt en omdat ik nog best veel stof overhad van haar snoepzakjes, heb ik daarvan een jurkje gemaakt. 
Dus kom zeker binnenkort nog eens kijken! ;-)

Waarom wij wasbare luiers gebruiken



Onze vrolijke was.

Toen we een kleine vier jaar geleden ons eerste kindje verwachtten, hoorden we voor het eerst over wasbare luiers. We hadden er daarvoor nooit bij stilgestaan dat er een ecologischer alternatief bestond voor wegwerpluiers of pampers. Tja, logisch ook als je geen kindjes hebt.
We zijn naar een infoavond gegaan en waren al snel bereid om het een kans te geven. Gelukkig kun je bij sommige webshops beginnen met een huurpakket. Zo kun je veel verschillende soorten uitproberen en hoef je de allerkleinste maat ook niet te kopen. Je schaft dan pas de eerste luiers aan in een grotere maat (vanaf drie maanden). Met die maat kun je meestal bijna de hele luierperiode overleven.

Dat huurpakket was echt enorm handig! Want veel luiers die op papier heel praktisch en mooi overkwamen, bleken uiteindelijk toch niet ideaal. Bij sommige luiers hadden we lekken en andere zaten niet goed aan bij onze kleine Lucas. Na een kleine drie maanden hebben we uiteindelijk de knoop doorgehakt: we zouden voor de Bamboozle Stretch van het merk Totsbots gaan. Dat is een tweedelig systeem dat bestaat uit een kleurige luier van bamboe en een plasticachtig overbroekje dat alle viezigheid binnen houdt. 

Ze bestaan in vrolijke kleurtjes en motiefjes.

We hebben 24 luiers en 6 overbroekjes besteld en toen waren we vertrokken!
Sindsdien zijn we helemaal fan geworden. Qua gebruik zijn ze niet moeilijker dan wegwerpluiers (ze sluiten met velcro) en ze sluiten beter af, waardoor wij quasi nooit ongelukjes hebben. Onze reservekleding hebben we niet vaak nodig. Ook de crèche, de grootouders en de juf op school hadden het systeem snel onder de knie.

En hoe zit het dan met de was? Wel, we zorgen er gewoon voor dat we om de dag een luierwasje insteken. Op 60°, dan zijn alle bacterieën dood. En dankzij het luiervliesje (een biologisch afbreekbaar doekje dat je weggooit als er kaka in de luier zit) belandt er ook bijna niks van de stoelgang in de wasmachine. Je mag de luiers ook op 30° wassen met een speciaal antibacterieel middel, maar we merkten dat Lucas minder luieruitslag had als we op een hogere temperatuur wasten, dus dat zijn we blijven doen.

Ondertussen is Lucas de luiers ontgroeid en zijn ze voor Amélie. Lucas heeft voor 's nachts wel nog hetzelfde model, maar dan een maatje groter. Zo hebben we er vijf gekocht. Dat is meer dan genoeg voor alleen 's nachts. Dus nu dragen onze twee kapoenen 's nachts allebei dezelfde luier, maar dan in een andere maat.

Wasbare luiers zijn over het algemeen iets dikker dan pampers, maar door gewoon een kledingmaatje groter te kopen, is dat makkelijk opgelost. En baby's maken zich toch niet druk om een 'dikke kont'. :-)

Anyway, wij zijn tevreden. Dankzij onze wasbare luiers kunnen we een steentje bijdragen aan een kleinere afvalberg. En dat is natuurlijk altijd fijn!